Küp
Minik bir köşesine üşüşmüşüz hayatın. Mecbur; köşeli çünkü... O köşe bizi anlamaya çalışmamış; diğerine göndermiş, sekiz köşeyi de dolaşmışız. Neden sonra o köşelere her çarpışımızda,
Vücudumun varsayılan sınırları
Suratım küçücük, onu yine ufak ellerime alıyorum. Bir çocuğun saklambaç oynaması gibi yüzümü gizliyorum ve gizlendiğimi varsayıyorum. Kabak gibi ortadayım oysa... Bedenim kıvrık, uykum var.