Türkçe rock müziğin melankoliyle en barışık ismi Emre Aydın, bir süredir devam eden sessizliğini Son Yalancı ile bozdu. 6 Haziran’da dinleyiciyle buluşan yeni tekli, Aydın’ın yıllardır işlediği hayal kırıklığı ve kabulleniş temalarına geri dönerken, dinleyiciyle kurduğu o sarsılmaz bağı da yeniden hatırlatıyor.

Türkçe rock dinleyicisinin kolektif hafızasında bazı sabiteler vardır. Kırık bir kalbin ardından sığınılacak limanlar, gece yarısı yolculuklarına eşlik eden nakaratlar ve o tanıdık hüzün duygusunu en rafine haliyle sunan sesler… İşte Emre Aydın, bu hafızanın demirbaşlarından biri. Afili Yalnızlık ile hayatlarımıza girdiğinden beri, anlattığı hikayelerle kendine has bir dinleyici kitlesi yarattı. Şimdi, uzun bir bekleyişin ardından 6 Haziran’da Sony Music Türkiye etiketiyle yayımlanan Son Yalancı ile o tanıdık sulara geri dönüyor ve anlıyoruz ki, bazı şeyler hiç değişmiyor; neyse ki.

Formül Değişmiyor, Derinlik Artıyor

Son Yalancı ilk dinleyişte tam bir “Emre Aydın şarkısı” dedirtiyor. Bu bir eleştiri değil, bir tespit. Söz ve müziği Seçkin Türk’e ait olan şarkı, Aydın’ın vokal kimliğiyle o kadar bütünleşmiş ki, sanki kendi kaleminden çıkmış gibi. Bu durum, Aydın’ın bir yorumcu olarak güçlü olduğunun da altını çiziyor. Burak Bedirli’nin düzenlemesi ise şarkının rock altyapısını sağlam bir zemine oturturken, Aydın’ın o meşhur içli vokalinin parlaması için gerekli alanı açıyor. Aşk, ihanet ve sonunda gelen o yorgun kabulleniş… Tema, evrensel ve bir o kadar da zamansız. Aydın, bu temaları bize yeni bir paketle değil, yıllanmış bir dostun anlattığı yeni bir anı gibi sunuyor.

Sahneden Ekrana: Samimiyetin Klibi

Şarkının ruhunu belki de en iyi yansıtan detay, Kenan Haliloğlu yönetmenliğinde çekilen video klibi. Parlak setler, pahalı prodüksiyonlar veya karmaşık senaryolar yerine, Adana’daki bir konser anına gidiyoruz. Sahnedeki Emre Aydın’ın terini, şarkıyı binlerce kişiyle birlikte söylemenin coşkusunu ve dinleyicinin gözlerindeki o bağlılığı görüyoruz. Bu tercih, aslında sanatçının kariyerine dair de bir okuma sunuyor.

Nihayetinde “Son Yalancı”, Emre Aydın’ın diskografisinde sırıtmayacak, aksine onun müzikal kimliğini perçinleyen bir iş. Müzikte sürekli bir “yenilik” ve “farklılaşma” baskısının olduğu bir çağda, kendi bildiği yolda yürümekte ve o yolda derinleşmekte ısrar eden bir sanatçının en güncel durağı.